167 Grupa. Patronka: Św. Maria Róża Julia Billiart

Uda­ło się jed­nak ją, dzię­ki pod­stę­po­wi jed­ne­go ze słu­żą­cych, mię­dzy sno­pa­mi sło­my wy­wieźć w bez­piecz­ne miej­sce. Ata­ki na nią po­wta­rza­ły się jesz­cze kil­ka razy, ale za każ­dym ra­zem Ju­lii uda­wa­ło się unik­nąć śmier­ci. Jed­nak stan jej się po­gar­szał – pod­czas jed­nej z ucie­czek do­sta­ła wy­le­wu, wsku­tek cze­go stra­ci­ła mo­wę. Wresz­cie zna­la­zła bez­piecz­ne schro­nie­nie w Amiens.

W 1789 r. po­zna­ła ks. Va­rin, któ­ry uznał, że ma du­że zdol­no­ści do ka­te­chi­za­cji i na­mó­wił ją do za­ło­że­nia sie­ro­ciń­ca, w czym po­ma­ga­ła jej gru­pa przy­ja­ciół.
Ju­lia mia­ła kie­dyś wi­zję ukrzy­żo­wa­ne­go Chry­stu­sa, któ­re­go ota­cza­ła gru­pa sióstr za­kon­nych w nie­zna­nych jej ha­bi­tach. Od tego cza­su ma­rzy­ła o stwo­rze­niu zgro­ma­dze­nia za­kon­ne­go, któ­re­go ce­lem by­ło­by kształ­ce­nie dziew­cząt.
W Amiens Ju­lia po­zna­ła ba­ro­nes­sę Fra­nço­ise Blin de Bo­ur­don. Dzię­ki fi­nan­som ba­ro­nes­sy za­czę­ła się re­ali­zo­wać wi­zja za­ło­że­nia zgro­ma­dze­nia. Dzie­ło urze­czy­wist­ni­ło się, kie­dy wspól­nie z kil­ko­ma in­ny­mi ko­bie­ta­mi, któ­re za jej na­mo­wą zło­ży­ły ślub czy­sto­ści, za­czę­ła opie­ko­wać się gru­pą sie­rot. W ten spo­sób zo­sta­ła za­ło­ży­ciel­ką Zgro­ma­dze­nia Sióstr No­tre­-Da­me (Sióstr od Naj­święt­szej Pan­ny) po­świę­co­ne­go chrze­ści­jań­skiej edu­ka­cji dziew­cząt. Pier­wot­nie mie­ścił się w pry­wat­nym domu w Amiens. Re­gu­łę dla zgro­ma­dze­nia opra­co­wał ks. Va­rin. Pierw­sze ślu­by za­kon­ne zo­sta­ły zło­żo­ne przez Ju­lię i dwie inne sio­stry 15 paź­dzier­ni­ka 1804 r.
1 czerw­ca 1804 r. pod­czas no­wen­ny do Naj­święt­sze­go Ser­ca Je­zu­so­we­go św. Ju­lia do­stą­pi­ła cu­dow­ne­go ozdro­wie­nia. Od tego cza­su Ju­lia pro­wa­dzi­ła bar­dzo in­ten­syw­ną dzia­łal­ność mi­sjo­nar­ską, a tak­że in­ten­syw­ne pra­ce na rzecz swo­je­go zgro­ma­dze­nia, któ­re zaj­mo­wa­ło się opie­ką nad sie­ro­ta­mi, bu­do­wą szkół i pen­sjo­na­tów wy­cho­waw­czych. Pra­ca by­ła bar­dzo owoc­na: w mo­men­cie śmier­ci św. Ju­lii Zgro­ma­dze­nie mia­ło już 15 klasz­to­rów. Jed­nak dzia­łal­ność św. Ju­lii i Zgro­ma­dze­nia Sióstr od Naj­święt­szej Pan­ny nie spodo­ba­ła się bi­sku­po­wi Amiens i czę­ści kle­ru, dla­te­go w 1809 r. po­le­co­no zgro­ma­dze­niu opu­ścić te­ren die­ce­zji. Schro­nie­nie zna­la­zło się w Na­mur w Bel­gii i od tego cza­su zgro­ma­dze­nie na­zy­wa­ło się Sio­stry No­tre­-Da­me de Na­mur.
Św. Ju­lia Bil­liart mia­ła dar uzdra­wia­nia: sło­wa­mi uzdro­wi­ła w 1808 r. sio­stry cho­re na ty­fus; prze­wró­ci­ła wzrok dziew­czyn­ce nie­wi­do­mej od uro­dze­nia.
Zmar­ła 8 kwiet­nia 1816 r. w Na­mur, gdzie też zo­sta­ła po­cho­wa­na. Be­aty­fi­ko­wa­na przez pa­pie­ża Piu­sa X 13 maja 1906 r., ka­no­ni­zo­wa­na 22 czerw­ca 1969 r. przez pa­pie­ża Paw­ła VI.
Św. Ju­lia Bil­liart jest pa­tron­ką lu­dzi cho­rych; mo­dli­my się do niej o po­moc w cho­ro­bie, w bie­dzie; pro­si­my o ra­tu­nek przed zu­bo­że­niem.
Imię Ju­lia po­cho­dzi z ła­ci­ny – zo­sta­ło utwo­rzo­ne od rzym­skie­go rodu Ju­liu­szów: „gens Ju­lia”.