9 Grupa. Patronka: M. Teresa Potocka

Hrabina Potocka otrzymała imię Maria-Magdalena Teresa i tytuł Matki, jako przyszła Założycielka; Tekla Kłobukowska została s. Kunegundą Marią-Moniką, zaś jej córka Antonina – s. Marią Różą z Limy.

Po uroczystościach obłóczyn zakonnych Matka i siostry wyjechały z Laval, by powrócić do uciemiężonej zaborami Ojczyzny. Oprócz wzorów i metod pracy zaczerpniętych od sióstr w Laval, Matka Teresa otrzymała od francuskiej Założycielki Regulamin Pokutnic i zarys Konstytucji.

Przybywszy do Krakowa nie znalazła możliwości otwarcia Domu Miłosierdzia pod zaborem austriackim. Opatrznościowo, Abp św. Zygmunt Szczęsny Feliński (1822-1895), ówczesny pasterz Warszawy, wezwał jej spowiednika, księdza Goliana, do objęcia stanowiska wykładowcy w Akademii Duchownej w stolicy. Zachęcał także Teresę do fundowania Domu Miłosierdzia w stolicy, oświadczając nawet: Gdyby to było konieczne, jestem zdecydowany nakazać Pani, Matko, założenie dzieła w Warszawie! (List Teresy Potockiej z 20 września 1862 r.). Matka Potocka posłuszna głosowi łaski, który objawił się w ten sposób, wyjechała ze swymi towarzyszkami do Warszawy, by przejąć pieczę nad kilkunastu zaniedbanymi moralnie dziewczętami z Domu Schronienia Opieki Najświętszej Maryi Panny.

1 listopada 1862 r. Arcybiskup Feliński dokonał poświęcenia pierwszego Domu Miłosierdzia, wydzielonego z posesji Zgromadzenia Sióstr Rodziny Maryi przy ul. Żytniej. Tę datę przyjmuje się za narodziny niezależnego od Francji Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Polsce.

Drugi Dom Miłosierdzia został ufundowany przez Matkę Potocką w Krakowie, w maju 1868 roku.

Dziesięć lat później (1878), Matka Teresa otrzymała od Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia z Laval prośbę o wyrażenie zgody na połączenie w jedno obu niezależnych dotąd rodzin zakonnych: francuskiej i polskiej – dla uzyskania zatwierdzenia przez Stolicę Świętą. Wydarzenie to miało ogromne znaczenie dla struktury organizacyjnej Zgromadzenia. Nowe Konstytucje, zaaprobowane przez Stolicę Apostolską, miały na celu zachowanie pierwotnego ducha Zgromadzenia zarówno we wspólnocie francuskiej, jak i polskiej. Matka Teresa jako wikaria generalna rozpoczęła, zgodnie z instrukcjami otrzymanymi z Laval, proces reorganizacji obydwu Domów Miłosierdzia: najpierw w Warszawie, a potem w Krakowie. Latem 1879 roku, na wzór nowicjatu w Laval, erygowany został oficjalnie nowicjat w Warszawie. Do czasu połączenia się wspólnot formacją nowicjuszek zajmowała się sama Matka Teresa. Teraz obowiązek ten powierzony został siostrze Bernardzie Tomickiej, która przed rozpoczęciem funkcji mistrzyni nowicjatu wyjechała na osiem miesięcy do Laval, aby tam przygotować się do pełnienia tego obowiązku. Później stało się zwyczajem wysyłanie również innych sióstr do Laval na pewien okres formacji zakonnej. Zwolniona z pracy formacyjnej Matka Teresa mogła swobodniej oddać się pełnieniu obowiązku wikarii generalnej i przełożonej domu w Warszawie. Prowadziła regularnie kapituły wspólnoty, głosiła konferencje siostrom profeskom, poświęcała czas na indywidualne spotkania z siostrami, itp. Jak sama mówiła, jej największym szczęściem było przyprowadzać Bogu zagubione dusze. Pisała: Gdybym choć jedną duszę przez swą pracę zbawiła, gdyby choć jedna wyrwana została dla Boga, już byłabym hojnie wynagrodzona. Czyż to mała rzecz jedną duszę zbawić? Ta myśl pobudza mnie do pracy, dodaje odwagi i męstwa w największych przeciwnościach. Wielka  gorliwość  o  zbawienie  dusz  pozwalała  jej  przyjmować  z radością i wdzięcznością wszystkie trudy życia codziennego. Jak sama wyznała: Czyni mnie to tak szczęśliwą, że nawet nie czuję krzyża i jestem wdzięczna Bogu za wszystko. Czyniła wysiłki, aby wszczepić tego  samego ducha  miłości macierzyńskiej i gorliwości o dusze swym duchowym córkom, członkiniom założonego przez siebie Zgromadzenia. Wymagała od nich całkowitego zaparcia się siebie, aby z miłością przyjęły pokutnice, które Bóg powierzył ich opiece. Tego  rodzaju usposobienie  starała się wyrobić u młodych sióstr w okresie formacji zakonnej. Brak tego ducha był wystarczającym powodem do usunięcia danej siostry ze Zgromadzenia: Moja droga – mówiła Matka Teresa – jeśli pragniesz pozostać członkinią tego Zgromadzenia, musisz kochać te biedne dusze. Nie powinnaś się ich bać ani wstydzić. Jeśli nie zgadzasz się ze mną, to zabierz swe rzeczy i odejdź. Matka Teresa starała się zawsze wspierać siostry na drodze ich powołania i trudnej pracy w Domu Miłosierdzia. Pouczała, aby ponad wszystko zabiegały o własną świętość, o zjednoczenie z Bogiem oraz o poświęcenie się dla zbawienia dusz. Siostry moje – tłumaczyła – o tyle dzieci nasze postąpią w dobrem i ukochają cnotę, o ile my im przyświecać będziemy umartwieniem, cierpliwością i łagodnością. Jeżeli my wierne będziemy i posłuszne Bogu, to i one będą wiernie pełniły swe obowiązki. Uświadamiała siostrom, że nie tyle ważne są ich talenty przyrodzone, co ich miłość do Boga i dusz. Nie martw się, moja droga siostro – mówiła – że nie masz talentów naturalnych. Staraj się być prawdziwą oblubienicą Chrystusa, ale nie tylko na zewnątrz – przez noszenie habitu czy przez imię zakonne. Bądź oblubienicą Chrystusa w duchu, przez cnotliwe życie i przez miłość do dusz, chociażby kosztem największych ofiar. Matka Teresa czerpała siłę z modlitwy. Chwile dziękczynienia po Komunii świętej były dla niej najcenniejszym czasem w ciągu dnia. Od Jezusa Eucharystycznego uczyła się miłości macierzyńskiej, która zapomina o sobie, aby służyć innym. Dziękczynienie stało się jej ulubioną modlitwą. Miała zwyczaj dziękować Bogu za wszystko, zarówno za radości, jak i smutki. Zachęcała siostry, aby za jej przykładem starały się szczególnie dziękować Bogu w chwilach prób i doświadczeń. Moje dziecko – wyznawała – na początku życia zakonnego wiele rzeczy wydawało mi się trudne, bo przyzwyczajona  byłam  do  wygody.  Teraz  wszystko  jest dla  mnie słodkie i proste, i jestem szczęśliwa, a to dlatego, że starałam się dziękować Bogu za  wszystko.  Rób  tak  samo, droga  siostro, a  wszystko  będzie ci proste i słodkie. Aby wpoić siostrom i „dzieciom” ducha wdzięczności Bogu, Matka Teresa wprowadziła coroczną praktykę „tygodnia dziękczynienia” dla każdej siostry i pokutnicy oraz częste, wspólne odmawianie „Koronki dziękczynnej”, „Magnificat” lub „Te Deum”.

Wyczerpujący tryb życia i ciężka praca sprawiały, że stan zdrowia matki Teresy stale się pogarszał. Cierpiała z powodu wielu dolegliwości, głównie astmy i niewydolności serca, ale swój krzyż przyjmowała ze zwykłą postawą posłuszeństwa i wdzięczności Bogu. 29 czerwca 1881 roku, korzystając z zaproszenia hrabiny Aleksandry Potockiej, wyjechała do pałacu w Wilanowie, aby tam odpocząć i nabrać sił. Przed wyjazdem pożegnała się ze wszystkimi mieszkańcami domu jakby przeczuwając, że już nigdy więcej ich nie zobaczy. Trzeciego dnia po przyjeździe do Wilanowa nagle poczuła się bardzo źle. Wezwano lekarza, który stwierdził poważne zagrożenie życia. Zaniepokoiło to wszystkie siostry w Warszawie.  Gdy siostra  Aniela Popławska, asystentka Matki, widząc ją w tak ciężkim stanie rozpłakała się, Matka zareagowała na to z wielkim spokojem: Dlaczego się siostra martwi? Niech będzie tak, jak chce Bóg. Jestem gotowa na wszystko. Kryzys jednak minął i Matka Teresa poczuła się znowu trochę lepiej. Mogła nawet wychodzić na balkon oraz przyjmować odwiedzające ją siostry. W środowy poranek 6 lipca 1881 roku skorzystała ze  spowiedzi i  przyjęła Komunię  świętą.  Tego  dnia  była  bardzo  radosna i rozmowna. Z pomocą siostry Rafały zeszła do jadalni na obiad. Kiedy zajęła miejsce przy stole, poczuła nagły ból w klatce piersiowej. Udzielono jej pomocy, jednak bezskutecznie. Zmarła o godzinie 12:30 wzywając dwukrotnie pomocy Maryi. Zaraz po śmierci jej ciało przeniesiono do kościoła św. Anny przy zamku w Wilanowie, a następnie do kaplicy Zgromadzenia przy ul. Żytniej w Warszawie, gdzie siostry i wychowanki czuwały przy niej aż do dnia pogrzebu, który odbył się w sobotę, 9 lipca. W orszaku pogrzebowym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie uczestniczyło wielu kapłanów, siostry i wychowanki, urzędnicy państwowi oraz członkowie rodziny.

Matka Teresa Potocka przeżyła 67 lat, w tym 20 lat w założonym przez siebie Zgromadzeniu. W chwili jej śmierci w domu w Warszawie było 13 sióstr, w Krakowie 10 oraz około 120 pokutnic w obydwu domach. W mowie pogrzebowej ks. Golian powiedział: Nie nazywajmy jej świętą, gdyż tylko Kościół ma prawo nadać ten tytuł. Jednakże niech nasze starania w pracy, za którą gotowa była oddać życie, dowiodą jej świętości. Ileż to razy mówiła mi, że kiedy oddała się całkowicie dziełu temu, w końcu zrozumiała, czym jest szczęście. Ileż to razy wyrażała swą wdzięczność Bogu za to, że dał jej łaskę powołania zakonnego, że pozwolił jej służyć Sobie w tym Zgromadzeniu, a nie w innym. Choć serce nam krwawi z bólu, gdyż nie ma jej już tu z nami na ziemi, patrząc na jej przykład, czytając jej listy, dziękując Bogu  za  łaski  dane  przez  nią  nam i całemu  Zgromadzeniu, czerpmy siłę i zachętę do tego, by z głęboką ufnością żyć dalej swym powołaniem.

Zgromadzenie uznaje Matkę Teresę Potocką za swą świątobliwą Założycielkę, otacza czcią jej osobę, pielęgnuje charyzmat miłosierdzia, którym obdarzył ją Duch Święty. Jej dzieło wciąż trwa w powadzonych Domach Miłosierdzia dla zaniedbanych moralnie dziewcząt i kobiet oraz  misję św. Siostry Faustyny „najwierniejszej córki Zgromadzenia”, którą Jezus posłał do całego świata z orędziem Miłosierdzia i przekazał nowe formy modlitw do Miłosierdzia Bożego.