„Jest też pewnie we mnie więcej zrozumienia i życzliwości dla innych – mówi. I wdzięczności. Przede wszystkim pozostaje świadomość daru życia dawcy – dzięki niemu przecież wciąż żyję. Od tylu różnych ludzi doznałem dobra. Nie zdoła się wszystkich wymienić: od lekarzy i pielęgniarek Kliniki Jana Pawła w Krakowie, dr. M. Garlickiego, który mnie operował, od mojego bp. Jana Bernarda Szlagi, ks. rektora Wiesława Meringa i innych osób z seminarium, od braci kleryckiej, od ks. proboszcza Bogdana Drozdowskiego, mojej rodziny… Nigdy o nich wszystkich nie zapomnę. Oni mnie nauczyli i nadal uczą żyć i kochać.

Na chwilę zapada cisza… – Czym jest wiara w doświadczeniu tak niepowtarzalnym? – Sądzę, że wymaga ona wiele odwagi, szczególnie w chwilach, które zapowiadają ból, czy po prostu śmierć – mówi cudem uratowany ks. Piotr Marks. Ludzie chorzy dobrze znają słowa Męki Pańskiej, szczególnie te ostatnie: Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił. Znają je nie tylko na pamięć. Oni sami je „przeżyli”, być może po to, aby dać świadectwo o sensie Krzyża i Zmartwychwstania. Nikt z nas wierzących nie  żyje dla śmierci i dlatego, gdy ona nadchodzi – czasami niespodziewanie – modlitwa staje się żywą cząstką nas samych, cząstką, która nie obumiera, lecz daje życie. Słowa, do których często zdążyliśmy się przyzwyczaić, stają się znów proste i autentyczne, do końca prawdziwe i znaczą to, co określają – naszą ludzką miłość do Ojca.