Otrzymałam w 2013 roku zbiór poetyckich tekstów ks. Piotra Mikołaja Marksa „Czas ku wieczności”. Z głębokim wzruszeniem pełnym fizycznych i duchowych łez czytałam i przeżywałam sens czytanych wierszy.

Czemu miał służyć tak drastycznie zaburzony start na drogę kapłaństwa u młodego kleryka? – rozmyślałam…

Wzruszały mnie te i inne myśli autora:

… odebrałeś mi serce

tylko

i tylko Ty wiesz

dlaczego jeszcze żyję

W przeżyciach młodziutkiego autora dało się odczuć głębokie przytulenie do Krzyża Zbawiciela i Jego Bożego sensu. Kapłana z niepewnością ziemskiego jutra, który po transplantacji serca w wieku 27 lat, kilka dni po święceniach diakonatu, z daleka od seminarium i domu rodzinnego przeżywał tak trudne i bolesne doświadczenie. Z wielkim współczuciem czytałam treści o bardzo bolesnych przeżyciach na granicy życia i śmierci związanych z przeszczepem serca, ale i nadziei w Bogu. Współczucie mieszało się z podziwem dla bardzo głębokiej wiary autora i szukaniu zamysłu Bożego wobec jego kapłaństwa osadzonego w tyglu tak niepojętego cierpienia.

Chłopiec z portowej dzielnicy biedy Torunia wychowany w duchowej aurze Katedry Świętych Janów. Od pierwszych dni kapłaństwa – z życiem po życiu… Miałam pragnienie, by osobiście poznać tego kapłana i to co Chrystus chce powiedzieć do mnie przez jego serce.

Podczas pierwszego spotkania ks. Piotra w konfesjonale w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie – Łagiewnikach zobaczyłam, że jest to kapłan z niesamowicie ciepłym, głębokim spojrzeniem oraz serdecznym uśmiechem. Szybko przekonałam się, że ks. Piotr jest uosobieniem cierpiącego Chrystusa, Chrystusa z Getsemani… W Bożej misji w tym ważnym Sanktuarium z wielką życzliwością głosił pouczające homilie o smaku Nieba i po wiele godzin z wielkim oddaniem spowiadał często bardzo zziębnięty w nie dogrzanym Sanktuarium.

Konsekwencją przeszczepu serca był dar życia, ale jego ceną złe samopoczucia fizyczne ks. Piotra powodowane zaburzonym oddechem z powodu nie pełnej sprawności przeszczepionego serca. W ostatnich dwu latach życia dołączyły się dializy trzy razy w tygodniu z powodu powstałej niewydolności nerek. W dużej samotności znosił te rozległe fizyczne cierpienia. Wzbudzało to wszystko w moim sercu i sercach nas wielu nieustanny lęk o życie i zdrowie ks. Piotra oraz potrzebę otaczania tak Bożego kapłana modlitwą. Nieustanne cierpienia nasilały się w okresie Wielkiego Postu. Jak duchowy nimb uświęcały kapłańską misję ks. Piotra, bo gdy często z resztkami sił wracał ponownie do kapłańskiej służby z jeszcze większą mocą i radością mówił o Bożej Miłości i Miłosierdziu.

Już podczas pierwszej spowiedzi św. u ks. Piotra dostałam łaskę zrozumienia, że to kapłan o darze proroctwa. Przymykając w konfesjonale lekko uniesione ku górze oczy, przestrzegł mnie przed kradzieżami w nowo tworzonym przedszkolu, w którym byłam dyrektorką. A ja nie spodziewałam się tam żadnego złodziejskiego przestępstwa. „Masz być czysta jak łza, a uda ci się te kradzieże dostrzec!” – podkreślił wielokrotnie. Wkrótce przekonałam się, że kradzieże po ludzku perfekcyjnie przemyślane i wykonane (…)udało mi się z Bożą pomocą unicestwić – mam na to zachowane dowody. Udzielał mi ks. Piotr przez łaskę proroctwa wiele bardzo cennych rad podczas sakramentu pojednania. Przekonałam się też, że ma dar czytania w duszach.

Ks. Piotr cieszył się moją wieloletnią posługą chorym w hospicjum. Wiedział, że jako wolontariusz mam wiele sytuacji, gdzie pomagam konającym i ich rodzinom. Poprosił mnie o pisanie świadectw, które zamieszczał na stronie internetowej ARKi. Był jej założycielem i opiekunem duchowym. Chciał by świadectwa były czytelnym dowodem mocy modlitwy i pomocą w spotkaniu Boga na progu wieczności, by świadectwa te pomogły czytającym zaufać w Boże prowadzenie, w uwierzenie, że na śmierci fizycznej życie się nie kończy.

Ucieszyłam się, że ks. Piotr wg wskazań Pana Jezusa danych w objawieniach św. s. Faustynie i spisanych w „Dzienniczku” przejawiał bardzo głęboką troskę o ratunek wszystkich dusz. O istnieniu Bożego wymiaru życia duszy po śmierci miał wzruszające potwierdzenie we własnej śmierci klinicznej i dotknięciu wieczności. Pragnął uratowania każdej duszy na wieczność.

Założył Apostolat Ratunku Konającym ARKa, by modlitwą wielu osób, postem, adoracją w 1-sze piątki Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie i odmawianiem Koronki do Bożego Miłosierdzia w Nieustannej Koronce, ratować dusze. Bardzo spieszył się, by nas koordynatorki przygotować do jak najlepszego udziału w tych zadaniach. Z duchową radością włączyłam się w te piękne dzieła modlitwy a wkrótce zostałam jedną z koordynatorek ARKi, bo w Bożych zadaniach nie ma odległości, a Pan zawsze daje nam siłę i czas.

Ks. Piotr opracował i wydał piękny modlitewnik pt. „Pieczęć Miłosierdzia”. Miał głęboką świadomość, że jego ziemskie życie dobiega kresu. W moim odczuciu – był przez cały czas jednocześnie w niebie i na ziemi, bo z nadprzyrodzoną radością mówił o życiu duszy w zjednoczeniu z Panem. Uczył nas wartościowania cierpienia i jego sensu. W XII Stacji Drogi Krzyżowej, która została przydzielona Apostolatowi ukazywał nam najgłębszy sens Chrystusowej Miłości i Bożego Miłosierdzia.

Często uczestniczyłam przez www.tvmilosierdzie.pl we Mszach św. sprawowanych przez ks. Piotra. Cieszyłam się, że każde słowo jego homilii jest tak głębokie i pouczające . Uczył nas wyobraźni miłosierdzia. Tłumaczył ciepłym i przekonującym głosem, że Pan Bóg zasiada w sercu cierpienia, w dolinie nędzy i smutku, w koronie ofiary, w koronie Mszy świętej. Tłumaczył, że nasze dobre uczynki idą przed nami i wartościują sens życia. Posiadamy nagrane homilie ks. Piotra z ostatnich dwu lat Jego życia. Dzięki nim ks. Piotr jest nadal wśród nas i poucza dalej nas jak żyć i jak bezpiecznie doprowadzić ARKę do portu.

Ks. Piotr przykładem cierpienia, wielkim osamotnieniem i charyzmatem modlitwy oddał wielki hołd sensowi Bożej Miłości wpisanej w Krzyż Chrystusa i Miłosierdzie Boże. W homilii dzień przed śmiercią mówił ciepłym, troskliwym głosem byśmy nie byli ślepi i żyli roztropnie Bożą miłością. Tłumaczył: Jak budujesz na Bogu, wyjdziesz z ciemności. W mojej duszy brzmią jak dzwon słowa duchowego testamentu Chrystusowego Serca w ks. Piotra misyjnym sercu w słowach tej ostatniej homilii: Dotknąć Boga, spojrzeć w Jego oczy, poczuć Jego Serce…

Zmarł następnego dnia, 15 listopada 2016 roku w wieku niespełna 47 lat, wypełniając wolę Bożą przez 20 lat po przeszczepie serca. Dziękuję Panu Bogu, że przy trumnie podczas pogrzebu miałam zaszczyt w mowie pożegnalnej w imieniu uczestników pogrzebu złożyć hołd w naszym odczuciu świętemu kapłanowi, który każdym duchowym oddechem uczył nas szacunku do każdej kropli Krwi Chrystusa z Drogi Kalwarii i miłości Krzyża otwierającej Boże Serce pełne zdroju Miłosierdzia.

Apostolska misja śp. Ks. Piotra Mikołaja Marksa w stolicy Bożego Miłosierdzia wypełnia się. Dzieła ratunku dusz ARKa na ‘promieniach miłosierdzia’ idą na cały świat. Dają radość uczestniczącym w tych dziełach modlitwy i są często „ostatnią deską ratunku” dla umierającego. Jako koordynatorka ARKi odczuwam orędownictwo ks. Piotra z nieba poprzez treści snów i inne znaki.

Dla mnie osobiście ks. Piotr Mikołaj Marks był i jest wielkim darem kochającego Serca Jezusa Miłosiernego. Moje z dziecięcych lat pragnienie bezinteresownego uzdrawiania – w posłudze konającym przybrało lepszy Boży sens i wymiar. To ks. Piotr mi uświadomił, że prawdziwym cudem jest uratowanie każdej duszy na wieczność.

Pomógł mi uświadomić sobie, że najważniejszy w naszym życiu jest jego duchowy wymiar. Postawa „uświęcającego cierpienia” ks. Piotra pomogła mi zrozumieć, że wszystko co było trudne i smutne w moim życiu, a zwłaszcza choroba nowotworowa w młodym wieku mojej mamusi i jej śmierć – miały wpływ na wrażliwość mojego serca i otwartość na potrzeby i cierpienia innych. Zrozumiałam, że w tych rozpaczliwych po ludzku trudnościach zawsze był Bóg, tak jak w godzinie śmierci mamusi…

Opatrzności Bożej dziękuję za dar pięknej Bożej drogi prowadzącej do poznania tak charyzmatycznego Kapłana i dzieł Apostolatu Ratunku Konającym oraz możliwości włączenia się w pracę dla potrzebujących ratunku na wieczność.

Z ufnością w Miłosierdzie Boże – Sabina Borsuk z Lublina.