Drodzy bracia i siostry, czciciele Bożego Miłosierdzia, a szczególnie osoby zaangażowane w Apostolacie Ratunku Konającym!

„Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie” (Łk 10, 23). Apostołowie byli szczęśliwi bo z prostotą i pokorą w sercu szukali Boga. Czuli swoją małość i słabość, dlatego zatapiali swój umysł w rozważaniu tajemnic Bożych. Apostołowie byli szczęśliwi również dlatego, że doczekali się czasów mesjańskich. Z nadejściem czasów mesjańskich doczekali się oglądania samego Mesjasza, który objawia im Ojca. Jezus przychodzi na świat, a wypełniając wolę swego Ojca, jako Mesjasz zakłada Królestwo Boże na ziemi.

Przedwczoraj rozpoczęliśmy Adwent, który przygotowuje nas na spotkanie przychodzącego Zbawcy. Ten czas uzmysławia nam powód przyjścia Syna Bożego na ziemię. Jest nim tragedia, jaka rozegrała się w raju: nieposłuszeństwo, które sprowadziło na człowieka śmierć i poddanie pod tyranię diabła. Bóg nie wyrwał człowieka z niewoli diabła za pomocą siły, byłoby to naruszeniem Bożej sprawiedliwości. On miał plan zbawienia człowieka, który zmierzał do przywrócenia utraconej przez niego wieczności. Człowiek ją posiadał, ale później stracił, ponieważ został oszukany przez diabła, dał się okłamać. Plan Boga uwolnienia człowieka spod władzy szatana musiał zachować sprawiedliwość, czyli uszanować prawo diabła do człowieka. Miłosierdzie Boga wobec człowieka, które polega na wybawieniu go z niewoli szatana, nie mogło być okazane człowiekowi tak, by naruszyło sprawiedliwość Boga wobec innych stworzeń. Szatan oczekuje od Boga przestrzegania sprawiedliwości!

Zarówno szatan jak i człowiek został stworzony jako wolny byt, posiadający wolną wolę. Przestrzeń wolności określa prawo. Przekroczenie prawa oznacza wyrok. Zakazane prawem wybory sprowadzają karę, której konsekwencją jest najwyższy wymiar sprawiedliwości w postaci odebrania największej wartości, jaką jest życie.

Szatan sam siebie zgubił, nikt go do tego nie zmusił, a powodem była zazdrość. Diabeł zazdrościł człowiekowi, dlatego doradził mu wybór zła, który sprowadził śmierć. Szatan nie zmusił człowieka do niczego, on tylko mu doradził. Diabeł był dumny z tego, że to właśnie jego posłuchał człowiek, a nie Boga. Szatan uznał sprawiedliwy wyrok Boga, nie miał on do Niego żadnych pretensji. Wieczne przekleństwo dla szatana, śmierć dla człowieka, oto rezultat nieposłuszeństwa Bogu i wejścia w dialog z szatanem. Obie kary są straszliwe. Człowiek skazany na karę, którą obarczony został szatan. Obaj godni siebie, bowiem będąc wolnymi stworzeniami, odwracają się plecami od dawcy prawa życia.

W tym miejscu należy podkreślić decyzję Boga o Wcieleniu Jego Syna. Przyjście w ciele mocy Bożej, którą jest Chrystus jest uzasadnieniem Bożej sprawiedliwości. Przyjście Chrystusa w ciele podobnym do ciała grzesznego pozwoliło Mu doświadczyć wszystkiego oprócz grzechu. Wcielenie Jezusa Chrystusa jest pierwszym zwycięstwem odniesionym przez Niego nad szatanem. Chrystus przyjmuje ciało bez grzechu, pomimo, że pochodzi ono z rodu grzesznego. Jest to pułapka, zastawiona na diabła. Grzech pozostaje w ciele, które zostało kiedyś pokonane przez szatana. Nie mógł on zatem spodziewać się niebezpieczeństwa z tej właśnie strony. Krzyż jest drugim zwycięstwem nad diabłem. Krzyż jest niezwykle ważnym narzędziem. Chrystus przez niego odpuszcza światu grzech, burzy prawo śmierci, dokonuje triumfu nad diabłem. Jezus nie mógł na krzyż zasłużyć, bowiem chociaż przyszedł w ciele, nie był grzesznikiem i nie popełnił grzechu. Kara krzyża była przeznaczona dla zbrodniarzy tak z prawa ludzkiego, jak i Bożego. W tym momencie zdemaskowane zostaje zbrodnicze działanie szatana wobec Chrystusa. Skazanie na śmierć niewinnej osoby jest wielkim złem – jest zbrodnią. Tu ujawnia się tajemnica krzyża, dla której, Jezus przyszedł na ziemię. Szatan, gdy zabił Chrystusa na krzyżu, przekroczył prawo sprawiedliwości.

W śmierci Jezusa jest jedyna szansa na sprawiedliwość i wyrwanie się spod panowania diabła. Chrystus uwolnił rodzaj ludzki spod władzy szatana przez swoją sprawiedliwość. Współpraca z Chrystusem, który udziela wszelkich dobrodziejstw bez uprzednich zasług dokonuje się dzięki Bożemu Miłosierdziu. Miłosierdzie Boże wobec człowieka przejawia się w złożeniu ofiary przebłagalnej za grzech. Składającym ofiarę jest Syn, ofiarą też Syn, Chrystus, sprawiedliwy i wolny od jakiegokolwiek grzechu.

Wyjaśnienie taktyki szatana i Jezusa, opartej o zasadę sprawiedliwości, ukazuje wielkoś

Bożego Miłosierdzia wobec człowieka. Szatan podstępem namówił człowieka, by był jego wspólnikiem, a wykorzystał do tego jego wolność. Bóg podstępem doprowadził szatana do zbrodni na Kalwarii i jako winnemu, po sprawiedliwości odebrał łup – człowieka. To uwolnienie jest dla człowieka darem miłosierdzia, osiągniętym przez Chrystusa poprzez sprawiedliwość. Dar ten jednak wzywa do współpracy z Bogiem w celu wykorzystania łaski wolności.

Doskonale odczytała to św. Faustyna, która pisząc o Bożym Miłosierdziu wciąż zwracała uwagę na zbawcze dzieło Jezusa, Syna Bożego. Siostra Faustyna doświadczyła realnych spotkań z szatanem, który jest nieprzyjacielem człowieka. Opisała stan człowieka po pokonaniu go przez szatana za pomocą pokusy i przypomniała jedną z fundamentalnych prawd, że człowiek sam nie jest w stanie się zbawić. Zauważyła, że szatan zatrzymuje się tylko na sprawiedliwości Bożej.

Św. Faustyna pokazała, że walka z mocami ciemności toczy się z udziałem ludzkiej woli, i że człowiek jest odpowiedzialny za swe wybory. Podkreśliła, że Bóg nikogo nie potępia i mimo, że chce zbawić wszystkich ludzi, szanuje wolność każdego, od której zależy Jego ostateczne rozstrzygnięcie. Siostra Faustyna w spotkaniach z szatanem przestrzegła przed dwiema niewłaściwymi postawami ludzi wobec niego – przed niewiarą w szatana i wyolbrzymianiem jego obecności. Święta podkreśliła, że ze zgubnym działaniem szatana należy się zawsze liczyć, ale poucza, że on nikogo do niczego zmusić nie może, dlatego nie trzeba się go panicznie bać i pamiętać, że szatan może jedynie kusić.

Przykład życia św. Faustyny wyraźnie pokazuje, że wiara człowieka musi być poddana próbie. Próby służą poznaniu samego siebie i mają prowadzić człowieka do zbawienia, czyli do Boga, który będąc Sprawiedliwy i Miłosierny okazuje swoją moc zbawczą, której duchy ciemności nie mogą w niczym przeszkodzić. W ten wymiar ratowania dusz ludzkich, wyrywania ich z „łap” szatana, wpisuje się mocno dzieło Apostolatu Ratunku Konającym.

Zatem bracia i siostry, „Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie”. W czasie tej i każdej Mszy św., Chrystus przychodzi do nas, aby nas upewnić w wierze, że bliskie jest Królestwo Boże i że On jest blisko nas, On jedyny Zbawiciel. Amen.

 

Wykorzystana literatura:

1. J. Pochwat, SPRAWIEDLIWOŚĆ I MIŁOSIERDZIE. Studium «Kazań do ludu» św. Cezarego z Arles, wyd. La Salette, Kraków 2008.

2. J. Pochwat, WRÓG MIŁOSIERDZIA. Spotkania i walka św. Siostry Faustyny z szatanem, wyd. AA, Kraków 2014.

Zachęcamy Was wszystkich do nabycia książek:

1. J. Pochwat, SPRAWIEDLIWOŚĆ I MIŁOSIERDZIE. Studium «Kazań do ludu» św. Cezarego z Arles, wyd. La Salette, Kraków 2008. Tel. do Wydawnictwa: 12 267 45 34, cena 20 zł.

2. J. Pochwat, WRÓG MIŁOSIERDZIA. Spotkania i walka św. Siostry Faustyny z szatanem, wyd. AA, Kraków 2014. Tel. do Wydawnictwa: 12 292 04 42, cena 20 zł.